Emotivni Christopher Emmanuel Balestrero zvan Manny (H. Fonda) miran je i povučen porodični čovek, požrtvovan muž senzibilne Rose (V. Miles) i brižan otac dečaka Gregoryja (R. Essen) i Roberta (K. Campbell), koji za život zarađuje sviranjem u jazz-sastavu njujorškog noćnog kluba. Manny i Rose jedva financijski spajaju kraj s krajem, a oko sinova pomaže im i Roseina majka (E. Minciotti).

Toga 14. Januara 1953. godine, na dan kada je zbog visokog računa Roseina stomatologa odlučio podići zajam u osiguravajućem društvu, Mannyjev se život iz temelja promenio. Čim je ušao u ured tri službenice su se počele došaptavati. Ne znajući o čemu je riječ, Manny je nakon nekoliko dužih razgovora uspeo podići traženi novac i odneti ga Rose. Ubrzo na vrata mu je pokucalo nekoliko policajaca predvođenih detektivom Bowersom (H. J. Stone), koji su zbunjenog Mannyja priveli u 110. policijsku postaju.

Tamo je konačno doznao da je osumnjičen za niz pljački u svojoj četvrti, jer prema rečima očevidaca, među kojima je i gospođica Constance Willis (L. Barrett), odgovara opisu pljačkaša. Siguran u svoju nedužnost i podršku porodice, Manny se zabrine nakon što ga i nekoliko prodavaca prepozna kao razbojnika koji ih je opljačkao. To je tek početak njegovih nevolja, tokom kojih će se Manny uz pomoć advokata Franka D. O´Connora (A. Quayle) suočiti sa sudskim procesom...

Film je zaista poucan i drugaciji od ostalih Hickokovih filmova

dobar film, napeta radnja do samog kraja

"This is Alfred Hitchcock speaking. In the past, I have given you many kinds of suspense pictures. But this time, I would like you to see a different one. The difference lies in the fact that this is a true story, every word of it. And yet it contains elements that are stranger than all the fiction that has gone into many of the thrillers that I've made before." (Alfred Hitchcock addressing the audiences at the beginning of the film.)


Iako je 1956-e film u boji u vidu raznih Tehnikolora i Sinemaskop tehnike naveliko vladao velikim ekranima, Hičkčok izabire da nam ovu istinitu priču prikaže u svoj veličini crno-belog filma kroz svoj fantastični rediteljski genije, kroz veličanstvene kadrove i close up-ove (gro planove). Tzv Double Exposure Shot - scena u kojoj se lice "pogrešnog čoveka" zamenjuje licem "pravog čoveka" - još je jedna od antologijskih scena njegovih filmova.

Ovo je me samo najtmurniji Hičkokov film nego i jedan od najtmurnijih filmova američke kinematografije uopšte i to je i najverovatniji razlog za njegov komercionalni neuspeh i potcenjen status.

Ono što je meni smetalo u filmu je Henri Fonda, ali nikako ne njegova odlična gluma nego to što Džejn Fonda toliko liči na njega:)