Kraljevi sunca, koji je 1963. režirao vrsni britansko-američki zanatlija J. Lee Thompson (Topovi s Navarona) prema scenariju Elliotta Arnolda (TV serijali Bonanza i Slomljena strijela) i Jamesa R. Webba (Kako je osvojen Divlji zapad, Jesen Cheyenna), razlikuje se od prepoznatljivog žanrovskog obrasca.
Naime, umesto uobičajenog krvavoga sukoba dva suprotstavljena naroda i njihovih vođa, dodir završava mirnim saživotom u kome do izražaja dolaze najbolje od vrednosti njihovih kultura i vjerovanja.

Suočen sa smrtnom pogibijom kojom njegovom narodu preti neprijatelj naoružan nadmoćnijim, metalnim, oružjem, kralj Maya Balam (G. Chakiris) jedini izlaz vidi u egzodusu preko "velike vode" i pronalaženju novog životnog prostora. Tako Maye prelaze veliki Meksički zaliv i susreću se sa starosediocima, severnoameričkim Indijancima. Zarobivši indijanskoga poglavicu Crnoga Orla (Y. Brynner), pridošlice su ponovno pred neizvesnim ratom. Krvoproliće podstiču i mayski sveštenici koji ljudskom žrtvom, uobičajenom u njihovoj religiji, žele umilostiviti bogove. Ni plemenita Ixchel (S. A. Field), koja podjednako ceni vrline obojice vođa, svojom neodlučnošću ne doprinosi prijateljstvu dvojice muškaraca,ali, Balamova mudrost i Orlova hrabrost približiće njihove narode i spasiti ih od stradanja...

Na prelazu pedesetih i šezdesetih godina prošlog veka spektakl kao podvrsta istorijskog filma doživljavao je jedan od svojih uzlaznih trenutaka.
Reditelj je pristupom otvorio prostor i za glumačko nadmetanje u kome je Y. Brynner (Kralj i ja, sedmorica veličanstvenih), egzotičnošću i pomno stilizovanim pokretima, zasenio partnere G. Chakirisa (Priča sa Zapadne strane) i S. A. Field (Slušaj moju pjesmu).