Film Stradanje Jovanke Orleanke Karla T. Drajera je bio žrtva nekoliko pehova.
Cenzurisan pre objavljivanja 1928. godine,originalni negativ je ubrzo uništen u požaru.
I drugi negativ, koji je Drajer ponovo izmontirao od alternativnih scena,takođe se smatrao
izgubljenim u požaru.
Više od pola veka, ovaj veliki klasik nemog filma bio je poznat jedino po isečenim kopijama filma, ili po nasinhronizovanim verzijama koje su umnogome izmenile original.

A onda, 1981. godine,originalna danska kopija,kompletna i u veoma dobrom stanju,pravim čudom je pronađena u ormaru norveške bolnice za mentalno obolele.
Zahvaljujući pomoći Ib Montija,direktora Muzeja danskog filma,kao i Morisu Drauziju, koji je
ponovo sastavio tekst na francuskom,Francuska kinoteka je uspela da rekonstruiše ovu francusku verziju koja je najverovatnije vrlo bliska originalu.



Stradanje Jovanke Orleanke, je Drejerova istorijska adaptacija suđenja Jovaki Orleanki i njenog potonjeg stradanja na lomači. Sa nevjerovatnom kamerom Rudolfa Manea i antologijskom glumom Marije Falkoneti (Maria Falconetti), ovaj vizuelno nadahnut prikaz sudskog procesa i egzekucije suvi je klasik filmskog ekspresionizma.

Studija izraza lica
Karl Drejer i snimatelj Rudolf Mate ostvarili su veličanstvenu studiju ljudskih lica u patnji, gnjevu, podsmijehu, zlobi, sažaljenju. Upravo da bi izrazi bili toliko upečatljivi, skoro cijeli film je snimljen u krupnom kadru, sa licima bez šminke.

Antologijska Maria Falconetti
Iako njena jedina značajna uloga, gluma Marije Falkoneti (Maria Falconetti) s razlogom je od kritičara (Paulinne Kael) smatrana najboljom odigranom ženskom ulogom na filmu. Njene bolne grimase i krotak pogled ne samo da predstavljaju gledaocu užase njenog stradanja, već uspijevaju da gledaoc takvo stradanje sam osjeti.

Vizionarski osećaj za izbor glumaca
Svi odabrani filmski likovi, kao i Marije Falkoneti filmski neafirmisani, sa upečatljivom glumom i izuzetnim izgledom doprinose snazi dramatici filmskih slika.  

Veliki Inkvizitor ili Pontije pilat
Mada u senci Marije Falkoneti, gluma Eugena Silvena (Eugene Silvain) koji igra birokratskog biskupa Košona (Cauchon), je takođe zanimljiva. U trenutku izgleda da on ne želi da osudi Jovanku (prije bi da ponizi), ali njegova gordost i pravila ponašanja koja je prihvatio ne daju mu drugi izbor. Omatorelo racionalan, on nije spreman za žrtvu, odricanje od nametnutih pravila i nagrada koje ona donose. Zbog toga, njegova životna uloga je samo forma onog čiju suštinu neće nikad doseći.

Da li je Jovanka stvarno videla arhanđela?
Ukoliko se setimo kasnijih Drejerovih radova, jasno je Jovanka ponovno Isusovo otelotvorenje. Ali ne bukvalno, jer ona nije Bogočovek. Nije čak ni heroj, jer plače, uzdiše, priseća se života, majke. Drejer nju prikazuje kao čovjeka, devojku od 19 godina. Nekog nevinog, ko na pitanje da li Bog nosi dugu kosu, odgovara “Zašto bi je odsekao?” ali i kao čoveka sa verom, koja se ne odriče Boga, ni po cienu najužasnije smrti

Anarhistični uglovi Rudolfa Matea
Pored Drejera i Falkoneti, veličanstvena je i kamera Rudolfa Matea (Vampyr, Dodsworth, Love Affair, My Favorite Wife, Foreign Correspondent, To Be or Not to Be, The Pride of the Yankees). Koristeći panhromatične (Panchromatic) tehnologije koje omogućavaju veći raspon boja, Mate postiže sve one efekte grimasa i oblika lica koje su odvele ovaj film u legendu. Njegovi uglovi snimanja su anarhistični u pogledu zakona presjeka i harmonije: najčešće se vide samo djelovi lica, ili je ono u uglu, nesrazmjeno ukupnom planu.

Krupni kadrovi u pokretu
Kretanja kamere po demonskim licima sudija dok se međusobno došaptavaju, kao da su snimljeni fragmenti Jovankinih iskustava u tim trenucima.
 
Žanrovski ekspresionizam
Zbog toga što je nastao u Francuskoj, malo kritičara ovaj film nazivaju ekspresionističkim. Razlog tome je trivijalan – ekspresionizam kao pravac se vezuje za tadašnji nemački film.
No ni jedan film ikada snimljen nije toliko ekspresionistički kao Stradanje Jovanke Orleanke.